کد مطلب:193964 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:173

خندیدن در صحن امام رضا
مرحوم شیخ حسنعلی اصفهانی [1] از علمای وارسته بود. در احوال او می گویند:



[ صفحه 177]



شخصی در هوای سرد و برفی او را در حال ركوع دید. پس از چهار ساعت كه بازگشت دید شیخ هنوز در حال ركوع است و برف روی كمر او انباشته شده است. ولی با این حال از اطرافیان وی نقل شده است كه در لحظات آخر به سختی جان داد. در عالم مكاشفه او را دیده و پرسیده بودند: تو كه انسان خوبی بودی، پس چرا آن لحظه آخر را به سختی گذراندی؟ گفته بود: من دو بار در حرم امام رضا علیه السلام با صدای بلند خندیدم. هیچ وقت از بچه نمی پرسند كه چرا با پای كثیف وارد مجلس شدی، اما فرد بالغ، حتی اگر گوشه ای از لباسش كثیف باشد بازخواست می شود.

امام حسن مجتبی علیه السلام از دشواری حال احتضار با تعبیر «هول المطلع» یاد كرده است [2] باید باور كنیم كه هیچ گونه آمادگی برای رویارویی با آن لحظه نداریم. پهلوانانی كه با زنجیر ماشین را مهار می كنند و با كشیدن زنجیر به طرف خود، مانع حركت آن می شوند، خدا می داند چقدر تمرین كرده اند تا بتوانند برای چند لحظه این كار را انجام دهند. شیطان از ماشین بسیار قوی تر است و با كسی هم تعارف ندارد و اگر تمرین نباشد، زنجیرش انسان را راهی قعر جهنم می كند.


[1] شيخ حسنعلي اصفهاني معروف به نخودكي در سال 1241 در اصفهان متولد شد و از كودكي تحت نظارت حاج ميرزا ملا محمدصادق به تحصيل علم پرداخت. سپس در نزد حكيم الهي ملا محمد كاشاني فلسفه و حكمت و عرفان آموخت و بعد از اين مرحله به نجف رفت و نزد سيد مرتضي كشميري به ادامه تحصيل پرداخت، پس از مراجعت از نجف در مشهد مقدس رحل اقامت افكند از محضر حاج آقا حسين قمي بهره جست و سرانجام در سال 1320 ش رخ در نقاب خاك كشيد.

[2] وسائل الشيعه، ج 11، ص 131.